ඉතිං අායෙමත් ලියන්න සේකර මා අාදර කිවිඳේ .. : මේ ගීය නෑසූ ඔය සවන් කුමටද?

සේකර නික්ම ගොස් ය. සරත්චන්ද්‍ර නික්ම ගොස් ය. ජෝතිපාල නික්ම ගොස් ය. කපුගේ නික්ම ගොස් ය. කේමදාස නික්ම ගොස් ය. අමරදේව ද ගිය මාසයේ නික්මිණ. මහා හිස්තැනක්, දරාගත නො හැකි සාංකාවක් දැනේ. ඔවුන්ට නිවන් සුව ප්‍රාර්ථනා කරන්නට සිතෙන්නේ නැත. එය අාත්මාර්ථකාමී සිතිවිල්ලක් බව සැබැවි. එ්ත් මේ පිරිස නැති සංසාරය කෙතරම් නීරස වනු අැත්දැයි නිකමට සිතා බලන්න. නැවත නැවත සංසාරේ හමුවන්නට පතන කීප දෙනා අතර ඔවුහු නිසැක ව ම හිඳිති.

අමරදේව නික්ම ගිය දා අපට දැනුණු සාංකාව නිම් හිම් නැති එකක් බව රහසක් නො වේ. මෙබඳු සාංකාවකට පත් වූ එක්තරා ගීත රචකයෙක් එය දරාගත නො හැකි තැන, ඒ හැඟීම අපූරු ගීත රචනාවක් බවට පත් කරන්නට සමත් විය. සේකර ද, සරත්චන්ද්‍ර ද, ජෝතිපාල ද, කපුගේ ද, කේමදාස ද, අමරදේව ද දැන් එක පැදුරක හිඳ සිය නිර්මාණකරණය දල්වා ලන අයුරු සිය පරිකල්පනය තුළ මවන්නට ඒ ගීත රචකයාට සිතිණ. ඔහු නව පරපුරේ ගීත රචකයින් අතර වඩාත් ඉදිරියෙන් සිටින ගීත රචකයකු ලෙසත්, ස්වීය අනන්‍යතාවක් ගොඩ නඟා ගනිමින් ඉදිරියට යන ගීත රචකයකු  ලෙසත් ප්‍රකට රජී වසන්ත වෙල්ගම ය. එ් ගීත රචනයට ගී තනුව රෝහණ ධර්මකීර්තිගෙනි. ජානක වික්‍රමසිංහගේ හඬ අප හදවතෙහි ගැඹුරට ම කිඳා බසින්නේ ය. මෙන්න ඒ අපූරු ගීතය.